اشعار

تا که پایم به این حـرم وا شد            غصه از روی سیـنه‌ام پا شد

درد بـی دردی‌ام مــداوا شــد            طبع خـشکـیـده‌ام شکـوفـا شد

فصل تـنهـایی‌ام دگر طی شد

وطـن مــادری مـن ری شــد

پیـش پـای تو سـر نمی‌خواهم            جـز دلـی دربـدر نـمی‌خواهم

به منی که جگـر نمی‌خـواهم            می‌دهی هر قـدر نـمی‌خـواهم

جـرأت پـر زدن به من دادی

بسکه عشق حسن به من دادی

حـسـنی هـسـتی و کرم داری            شکر حق که شما حرم داری

چه قـدر عزت و حـشم داری            نـکــنـد از درت بــرم داری!

می‌روم بی‌تو رو به حـیرانی

مـلـجــأ مــردمــان تـهــرانـی

نـامـت عـبـدالـعـظـیم آقا جان            لـقـبـت هـم کــریــم آقـا جـان

هـمـگــی از قــدیــم آقـا جـان            با تـو هـمـسـایـه‌ایـم آقـا جـان

سـایـه‌ات مـسـتـدام هـمـسـایـه

شخص عـالی مـقـام هـمـسایه

شب جـمـعـه در ازدحام حرم            شـده‌ام خـم بـه احـتـرام حـرم

زنـدگـی‌ام شـده بـه نـام حـرم            پـرچـم سـبـز روی بـام حـرم

آبـروی تـمـام "ایـران" اسـت

نفس تازه‌ای به هر جان است

داده‌ام در هــوای تــو پــر را            می‌دهـم پـای تو تن و سـر را

مـی‌زنـم حـرف‌هـای آخـر را            نـالـه‌هـای غــریـب مــادر را

حرمت پاتوق حـسینی‌هـاست

حرمت مـثـل کـربلا زیباست

حـرف کـرب وبـلاست یـاالله            روضه‌هـایی به پـاسـت یا الله

این سـری کـه جـداست یا الله            ســر اربــاب مــاسـت یــا الله

بر سر نیـزه‌هاست هجده سر

ســر مــردان آل پــیـغــمـبــر

تا که او را نـشـانه می‌کـردند            سـنگ‌ها را روانـه می‌کردند

گـریه‌اش را بـهـانه می‌کردند            قـسـمتـش تـازیـانه می‌کـردند

تازیانه، به روی یک خواهر

تازیانه... مدینه... یک مـادر

در کنارت می‌شود احساس بوی کربلا            در تو پنهان ست آن سرّ مگـوی کربلا

هر کسی پابوسی‌ت آمد به تهران، باطناً            راه خود را کج نموده او به سوی کربلا

صحن زیبایَت به لطف روضه‌های بی‌ریا            آبـرویی کـسـب کرد از آبـروی کربلا

هر کسی از آب سقاخانه‌هایَت می‌خورد            نـاگـزیـراً می‌کـنـد یـاد عـمـوی کـربلا

اهل ری از برکت دست شما نوشیده‌اند            بادۀ نـاب نـجـف را از سـبـوی کـربلا

زنـدگی‌ت یـاد داده بر تـمـام عـاشـقـان            راه انسان ساختن با خلق و خوی کربلا

عـبـدالـعـظـیم ‌مـثـل کـریم مـدینه‌ای            تـو وارث‌ کـریـم عـظـیـم مـدیـنه‌ای

طـوبـای ‌قـد کـشـیده ‌نـسـیم ‌مدینه‌ای            تو دلـگـشای شـهـر قـدیـم مـدیـنه‌ای

ری کـربـلا شده ز قـدوم مـبـارکـت

سـرشـار عـلم شد ز عـلوم مبارکت

تـا نـام تـو ز عـالـم بـالا شـنـیـده‌انـد            خیل ملک بخاطر تو صف کشیده‌اند

در آسمان به عشق حریمت پریده‌اند            بهـر تو در زمـیـن مـدینه رسیـده‌اند

گـفـتـند کـریم آمده سـائل خـبر کـنید

باید به شهر عشق از اینجا گذر کنید

مـاهی ز آسـمـان ولایت دمـیده شده            عالم‌ به‌ پیش ‌قامت‌ سروش ‌خمیده ‌شد

نقشی ‌به ‌نور بر همه عالم کشیده شد            عبد خـدا به کنگـرۀ عـرش دیده شد

تا ذکر تهنیت به لب خویش رانده‌اند

عبدالعـظـیم نام گـرامـیش خوانده‌اند

از نـسل فـاتـح جـمـل آمد کـریم شد            از سوی ‌حق رسیده و عبدالعظیم شد

از جانب بهـشـت وزیـد و نـسیم شد            از عشق روی او دل عاشق دو نیم شد

ما ریزه‌خوار سفره احسان او شدیم

ما عـاشقانه دست به دامان او شدیم

ری‌زاده‌ایم و حضرت ‌سلمان او شدیم            در این مسیر تا که مسلمان او شدیم

در ره نشـسته ما ز گـدایان او شدیم            بهـر دفـاع دین ز شـهـیدان او شدیم

ما حافظان کوی علمدار و زیـنـبـیم

ما شیر روز و اهل مناجات در شبیم

هر صبح ‌و شام رو به‌ حرم ایستاده‌ایم            بر روی سینه دست ادب تا نهاده‌ایم

هـستی خویش در ره جانانه داده‌ایم            گاهی شراب سیب سبـوئیم و باده‌ایم

گاهی ‌ز تاک از غمتان خوشه‌چین ‌شدیم

گاهی نشان عاشقـیت بر جبین شدیم

شامل حالم شد امشب دعوتِ عبدالعظیم            یک سلام ِ بی‌ریا بر ساحتِ عبدالعظیم

در حریمش مهربانی و کرَم حس می‌شود            از حسن نشأت گرفته رأفتِ عبدالعظیم

پهن کرده سفره‌اش را در شبستان حرم            سائلان را جمع کرده رحمتِ عبدالعظیم

پیشوند نام او «شاه» است و از روز ازل            هست نام مستعارم «رعیتِ» عبدالعظیم

مشکـلاتم حل شد و تا به ابد شرمـنده‌ام            از محـبت کـردنِ بی‌مـنّت عبـدالعـظـیم

بازسازی می‌شود، آباد خواهد شد بقیع            می‌شود آخر اجابت حـاجتِ عبدالعظیم

مورد تـأیـیـد مـولانـا امـام ِهـادی است            هر که شد بانی برای هـیأتِ عبدالعظیم

بر ضریحش می‌نشانم بوسه و دل می‌برم            از حسین بن علی از برکت عبدالعظیم

«بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی کربلا»            زائرم کن سیدی یا حضرتِ عـبدالعظیم

ای آفـتاب فـاطـمه، در شهـر ری مقیم            ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم

صحنت مطاف جان، حرمت جنّة النّعیم            عـبد عـظـیـم خـالـق بـخـشـنـدۀ عـظـیم

صَـلّی عَـلی جـَلالِـکَ یا سـَـیّدُ الـکـریم

ای مـهـرت آفـتـاب درخـشـان هر دلی            فـرزند فـاطـمه، خـلـف مـرتضی علی

مـرآت جان به نـور جـمـال تو منجـلی            تو کـیـسـتی که گـفـته ولی اللّهت، ولی

ای رتـبـه‌ات به نـزد ولـیّ خـدا عـظـیم

ای از زمین ری جـلـواتت بر آسـمـان            نـام تـو چـون ائـمـّۀ اطـهــار جــاودان

آورده سـر فـرود به خـاک تـو آسـمان            هر بامداد و شامـگـهـان بر مـشام جان

بـوی بـهـشـت آورد از تـربـتـت نـسـیم

تو سـیـد الـکـریـم و کـرامـت تـبـار تو            دامان سـبـز ری شـده بـاغ و بـهـار تو

بـار عـلــوم ریـخـتـه از شـاخـسـار تـو            بـاشـد بـهـشـت قـرب الـهـی مـزار تـو

با مهـر تو ز آتـش دوزخ مرا چه بـیم!

بوی حـسین می‌دمد از خاک این مزار            یا کـربـلا به دامن ری گـشـتـه آشکـار

قـبـر تو کـعـبـۀ دل خـوبــانِ روزگــار            جـدّ مـطـهّـر تو قـسـیـم بـهـشـت و نار

مهـر تو نیز جـنّت و قهـرت بود جحیم

صحن مطهّرت به زمین عرش دیگر است            همسایۀ تو زادۀ موسی بن جعـفر است

جاری ز چشمه‌های علوم تو کوثر است            تا قـبّۀ طلات به ری سایه‌گـسـتر است

بر ری سزد که رشک برد جنّةُ النّعـیم

در شهـر ری غـریـبی و با خـلق آشـنا            از ما همه تضّرع و عجز، از تو اعتنا

زیـبـد امـام عـصرِ تو گـوید تو را ثـنـا            بـا جــمــلـۀ مــبـارک «اَنـتَ ولُّـیّـنــا»

خـطّ تو خطّ نـور و صراط تو مستقـیم

نـام گـرامـی‌اش اگـر عـبـدالـعـظـیم بود            عـبـد خـدای بود و مقـامـش عـظیم بود

گر از کرامـتش همه کس فیض می‌برد            از نـسـل خـانـدان امــامـی کـریــم بـود

عطر حـدیث آل رسول از لـبش چکـید            در مکـتـب فـضیـلت و تـقـوا فهـیم بود

تنهـا نـبود پیک خوش‌الحان باغ عـشق            پرهیزگار و عـابد و زاهـد، حکـیم بود

آموخـت درس بـنـدگی از اهل‌بیت نور            مـحـبـوب پـیـشـگـاه خـدای عـلـیـم بـود

غیر از خـدا نداشت نیـازی به هیچ‌کس            در عمر خویش صاحب طبعی سلیم بود

لبخـند مهـربـانی و گـرمش چـو آفـتاب            دسـت نـوازشـی به سـر هـر یـتـیـم بود

گل‌سیرتان عشق به مدحـش سـروده‌اند            اخـلاق او لـطـیف‌تـر از هر نـسـیم بود

پیـوسـته او به منـزل مقـصود می‌رسید            زیـرا صـراط زنـدگی‌اش مـستـقـیم بود

هفتاد و نُه بهار ز عمرش گذشت و باز            در ســایـۀ امـیـد و ولایـت مـقــیـم بـود

پـروانـۀ بـهـشـت به دسـتـش دهـد خـدا            هر کس که زائـر حـرم این کـریـم بود

هر کس که رو نمود بر این آستانه گفت            این بـوستان عـشق، بـهـشتی‌شـمـیم بود

عبد حقیرِ اوست «وفایی» اگر چه باز            دل در جـوار حضرت عـبدالعـظیم بود

از بس که چون آبا و اجدادت کریمی            در کشورم معـروف به عبدالعـظیـمی

تهـران کـنـار تـو صـفـایی تـازه دارد            شکـر خـدا که در دل ایـران مـقـیـمی

سخت است داغ دوری اما باز هم شکر            چـون کـربـلای مـردم مـا از قـدیـمـی

شب‌هـای جـمعـه با دم؛ یا ربِّ یا رب            در حـال خوب زائـران خود سهـیـمی

حـال و هـوای شهـر بهـتر می‌شـود تا            از جـانب کـوی تـو مـی‌آیـد نـسـیـمـی

ای صحـن‌های مـرقـدت عـلامه‌پرور            غار حـرا هستی تو یا طـور کـلیـمی؟

گاهی برایت شکوه می‌آریم، چون که            با هر دل غـم‌دیـده‌ای هـستی صمیمی

هـرچـند جـد اطـهـر تو بی‌حـرم مـاند            اما خـدا را شکر تو صاحب حـریـمی

اینجاست خاک ری وَ ملقب به کربلاست            خیلی گران تمام شده، مُلک خون بهاست

هر گـوشه زین دیار اگر هیأتی بـپاست            پشت قـباله و سنـدش یک سـر جـداست

زان روز که مـعـامله شد سـرزمـین ما

ری نـیـست نام آن و شـده وادی البکـاء

ازآن به بعد فاطمه زین خاک رو گرفت            این سرزمین به گریه عشاق خو گرفت

آنقدر گریه شد که کمی شستـشو گرفت            از خــانــه امــام حــسـن آبــرو گـرفـت

اوضاع را امـام حـسـن رو به راه کرد

زهـرا دوبـاره جـانب ایـران نگـاه کـرد

عـبـدالـعـظـیــم آمـد و عـبـد خـدا شـدیـم            بـا عـشـق اهـل بـیت دگـر آشـنـا شـدیـم

هـمـسـایـه عــزیـز دل مـجـتـبـی شـدیـم            در هر طـواف زائـر کـرب وبـلا شدیم

پـیچـیـده بـاز در حـرم یـار عـطر سیب

صلی علی الحسین و صلی علی الغریب

یا ذالـکـرم عـزیـز حـسـن سیـد الکـریم            امـشب ز نـام تـوست سخن سید الکریم

پــرده ز رخ کـنـار بـزن سـیـدالـکـریـم            سر می‌نـهـم به پـای تو من سیدالـکـریم

گریه میان صحن شما مـستی آور است

با گـریـه در حـریـم حـسینی برابراست

پـر می‌کـشیم از حـرمت محضر حسین            پـرواز مـی‌کـنـیـم به دور سـر حـسـیـن

عـمـری شـدیم با مـدد خـواهـر حـسـین            شب‌های جـمـعـه هم‌ نـفـس مـادر حسین

فـریـاد یـا بُـنَـیَّ بـه گـوش هـمـه رسـیـد

با قـد خـم به کـرب وبـلا فـاطـمه رسید

فـریـاد می‌زند پـسر من سـرت کجاست            قـدت رشید بود بگـو پیـکـرت کجـاست

جای لبش که هست ولی خواهرت کجاست            سیمین گلو عزیز دلم حنجـرت کجاست

خـنجـر که کـند شد اثرش این گلو شود

مانـند گـیـسـوان سرت مـو به مـو شود

گاهی مسیر عشق طولانی و باریک است            این راه، پر پیچ و خم است و غرق تشکیک است

دنیای شهر من اگرچه گاه تاریک است            احساس من این است که خورشید نزدیک است

هر چند تا خورشید راهی دور را دارم

در شهرم اما شعـبه‌ای از نـور را دارم

با اینکه از این خـاک هـستم اهل ایرانم            در خــانــه‌ام بـر خـان آل الله مـهــمـانـم

عـمری‌ست زیر دین سـلـطان خـراسانم            در شهر تهران نیز این را خوب می‌دانم

روزی‌خور لطف حضور یک کریمم من

چون میهـمان خان شاه عبدالعـظیمم من

ما از شـراب گـندم این خـطه مِی داریم            از این شراب ناب، مستی‌ها ز پی داریم

دیگر هوای جنت و فردوس، کی داریم؟            وقتی جنانی را نهان در خاک ری داریم

دُرّی ز دریـای ولا را در صدف داریم

یکجا مدینه، کربلا، مشهد، نجـف داریم

هـمسایه زیر سایه‌ات عـمری‌ست آرامم            از کـودکی جـلـد تو و این دانـه و رامـم

با آب سـقـا خـانـه‌هـایت تـر شـده کـامـم            شب‌های جمعه در حریمت گرم احرامم

شب‌های جـمعه روضه‌دار اهل تهـرانی

با زائـران یا نـور یا قـدوس می‌خـوانـی

عبدالعظیمی و تو را تعظیم، مرسوم است            هرکس که منکر شد تو را از فیض محروم است

اوج مقـامـاتت برای شیعه معـلـوم است            در ذیل اوصاف تو تصدیقات معصوم است

با چـار معـصوم زمانت هم‌نـفـس بودی

بعد از امامـانت برای شیـعـه بس بودی

تو کیستی که از سراپایت خدا جاری‌ست            در غـربت نام تو حسّی آشنا جاری‌ست

در گلشن جود تو عطر مجتبی جاری‌ست            در هر سلام زائرانت کـربلا جاری‌ست

ما را به سمت کربلا چشم تو راهی کرد

باب محرم را تو بر ما باز خواهی کرد

اینجا دیار و مرقـد مـَردی کـریم است            اینجا مـزار حـضرت عبدالعـظیم است

این «آستان» از بسكه والا و رفیع است            هم کـربـلای عاشـقان و هم بقـیع است

لطف خدا بوده که ری بر ما وطن شد            سهـم دل این عاشـقان عـشق حسن شد

روز ازل تـقـدیـر ما شد عـشـق نـامت            تو شـاه مُـلک دل شدی ما هم غـلامت

دنـیای ما لبـریـز از فـیـض دم تـوست            در دست ما تا روز محشر پرچم توست

نامت همیشه عـزّت این مردمان است            این افـتخـار مردم ری در جهـان است

تنهـا نه رى را داده‌اى سـوداى مسـتى            پـشت و پـناه مـردم تـهـران تو هـستى

هر کس که زائر شد به تو از غم رها شد            مـهـمـان تو مـهـمـان شـاه کـربـلا شـد

کـرب و بـلا گـفـتـم دلـم لـرزید یـارب            گــودال یــادم آمـد و غــم‌هـای زیـنـب

آقـا اجـازه هـسـت تا روضـه بـخـوانـم            ای‌کـاش با این روضـه‌ها زنـده نـمانـم

آقـا شـنـیـدم تـشـنه لـب از حال رفـتـی            امـا شـبــیـه جــدتـان گــودال رفــتـی؟

کی مثل اربـابم تنت در خـون کـشیدند            یا کِی سـرت را با لب عطشان بریدند

روز عـزای تو اگـر دل پُـر محـن شد            کِی تیـر باران پیکـرت مثل حـسن شد

هر کجا که ذکر خیرت هست و از تو یادی است            می‌نشینم با ادب! این عادتِ اجدادی است

خسته از کنج قفس پر می‌کشم تا شهرری            سخت ویران و خرابم؛ حاجتم آبادی است

این حرم جایِ کبوتر دارد عمری یاکریم            چون کرَم داری و کارَت دادنِ آزادی است

حـضرتِ عـبدالعـظیم و سـیّدِ اهـل کـرم            عاشقت هستم! وَ این احساس مادرزادی است

خیره بر صحنت شدم آتش گرفتم! چون بقیع            بی‌حرم مانده‌ست و این غربت چه غیرِعادی است

مرقـدت شد کـربلای ثانی و جانِ حسین            سر به راهم کن! ببخش آقا اگر ایرادی است

مُهر تأیـیدی گرفتی از امامِ عـصر خود            این جوابِ هر سلامی که به دستش دادی است

رفتی و در وصف شأن تو همین کافیست که            داغـدارِ ماتـمت مـولا امامِ هـادی است!

سالـیانی‌ست که بر قـبـلۀ ری رو کردم            دست من نیست، به احسان شما خو کردم

هر سلامی به تو دادیم، حسن داده جواب            بی‌سبب نیست که در صحن تو هوهو کردم

دستم از خـدمت ارباب اگر کوتاه است            باغ طـوطی تو را با مـژه جـارو کردم

زائر قـبر تو زوّار حـسین بن علی‌ست            هر شب جمعه فقط روی، بر این سو کردم

هر زمـانی گـرۀ کـرب و بلا کـور شده            روضه‌ای نـذر تو و ضامـن آهـو کردم

ای دلـنـواز، دلـبـرم ای سـیـدالـکـریـم            مسکـین لطف این درم ای سیدالکریم
در سر خیال روی تو آب است و دانه‌ام            بر بـام تو کـبـوتـرم ای سـیـدالـکـریـم

ای آسمان ری، ز نگـاه تو غرق نور            ای مهر و ماه و اخترم ای سیدالکریم
از خـود خـدا نـکـرده بـرانی اگر مرا            روی از درت کجا برم ای سیدالکریم
زنجـیـر عـشق آل عـلی طـوق گـردنم            دست شـماست بر سـر ای سیدالکـریم
بوی حسین و روی حسن در تو جلوه‌گر            ای وارث پـیـمـبـرم ای سـیـدالـکـریـم
مدهـوش عطر سیب حریم تو گشته‌ام            کـربـبلاست این حـرم ای سیدالکـریم
مانـند هر فـرشته به تعـظـیم درگهـت            سـر بهـر سجـده آورم ای سیـدالکریم
وقـتی دخـیل پـای ضریح تو می‌شـوم            رشک جـنان نمی‌بـرم ای سیدالکـریم
صد حجله بسته مردم چشمم ز داغ تو            در مـاتـم تو مضـطرم ای سیدالکـریم
از جـانگـداز غـصۀ تـو آه و وای من            خاک عزاست بر سرم ای سیدالکریم

ای آنـکه زیـبـاتـر ز پـرواز نـسـیـمی            با خاکِ زیرِ پای خود هستی صمیـمی

مثل حـسن تـفـسیر ذکرِ «یـا کـریمی»            مشهور در عالم به شاه عـبدالعـظیمی

بوی حسن می‌آید از صحـن وسرایت

تـعـظـیم دارد سـبـزیِ گـلـدستـه‌هـایت

با چـشم‌هـایِ خود گـره وا می‌کنی تو            می‌آیی و در عشق، غـوغا می‌کنی تو

با مقدمت این چشمه، دریا می‌کنی تو            »ری» را حـسیـنیۀ زهـرا می‌کنی تو

ما تا قـیامت خاک بوسِ این حـریـمـیم

مـدیــونِ احـسـانِ تـو آقـایِ کـریــمـیـم

عـبـدالـعـظـیـمی عـاشقِ پـروردگاری            بر آسـتانِ قـربِ حـق سـر می‌گـذاری

این جمله بس باشد ز اوصافِ تو آری            »تو مُهرِ تأیید از امامِ خویش داری«

از بس که زیـبـا عـهـد با دلـدار بستی

الـحـق ز یـارانِ امـامِ هــادی هـسـتـی

مـا را تـو از دسـتـان غـم آزاد کـردی            از خاک نـفـرین گـشـته ما یـاد کردی

در خـاکِ ری کـربـبـلا ایـجـاد کردی            این سرزمین را تو حـسین آباد کردی

بی‌شک تو را زهـرا فرستاده به ایران

مـدیـون تو هستـیـم و آقـای خـراسـان

خیلی در این وادی کنارت گریه کردیم            بـا نـوکـران بی‌قـرارت گـریه کـردیـم

هر مسلـمیه در جـوارت گـریه کردیم            سـیـنه زنان دورِ مـزارت گریه کردیم

شــایـد تـســلاّیِ دل مـــادر نـمــائــیـم

شـایـد که از شـرمنـدگـی‌ها در بیـائـیم

با یک سلام از کویِ تو پَر باز کردیم            تا گوشه صحـنِ حـسین پـرواز کردیم

سیـر و سلـوکِ عـاشـقی آغـاز کـردیم            مانـند فـطـرس بر مـلائک نـاز کردیم

راه رسیـدن تا خـدا تـنها حـسین است

زیـباترین ذکر لبِ زهـرا حسین است

از فیض این حرم چقدر با صفاست ری            سـر مـنـشـأ تـلألـؤ نـور خـداسـت ری
فرموده‌اند شعـبه‌ای از کـربلاست ری            اصلا بگـو نگـین سلـیـمان ماست ری

مبهوت این سخاوت و لطف و کریمی‌ام
با این وجود حضرت عـبـدالعـظیمی‌ام

بوی بهشت کـرب‌وبـلا دارد این حریم            دلـهای انـبـیـا به سـرای تـو شد مـقـیـم
مشهد هـوای مکـه و حج دارد از قدیم            شـد کـربـلای مـا فــقـرا سـیـدالـکـریـم

از لحظه‌ای که عالم و آدم شده درست
بار کـرامت حسنی روی دوش توست

بـیـگـانـه‌ایـم بـا هـمــه ای آشــنـای مـا            شـایـد گـرفـت در حـرمـت ربّـنـای ما
کاری بـکـن به جان عزیزت برای ما            اربـاب پس چه شد سـفـر کـربـلای ما

آقــا نـظـر کـنـیـد کـه هــمـسـایـه آمـده
دریــای لـطـف نـوکـر بـی مـایـه آمـده

وقـتـی دلـم مـیـان حــرم پُــر ز آه شـد            نـاگـه بـسـاط گـریـۀ من رو به راه شد
اشکـی چـکـیـد، نـذر غـریـبی شاه شد            در پیـش چـشم من همه جا قـتلگـاه شد

خواهـر به گـریه خـسته و بدحال آمده
بــا مـــادرش حــوالــی گــودال آمــده

شـمـر لـعـین و تـیغ برهـنه سر حسین            در لا بـه لای آن نـفـس آخـر حـسـیـن
تـازه سـنـان مست رسـیـده بر حـسـین            سر را بـرید و پا نشد از پیکـر حسین

تـا آن لـعـیـن ز پـیـکـر آقــا بـلـنـد شـد
دیگـر صدای گـریـۀ زهـرا بـلـنـد شـد

آمـده عـشـق را کـند اثـبـات            مـردی از خـانـوادۀ سـادات

حسنی زاده‌ای جـلـیل القـدر            سـاقیِ بـاده‌ای جلـیل الـقـدر

شام یلـدایِ غصه طی گشته            روشنی بخش شهر ری گشته

آمد و با خـودش صفـا آورد            عطـر شهـرِ مدیـنه را آورد

نـکـتـه آمـوز مـنـبــر مـولا            روضه خوان مصائب زهرا

آمد و شهر خـیسِ باران شد            مرقـدش کـربلای ایران شد

راه این جاده را به ما آموخت            خوردن باده را به ما آموخت

یادمـان داد و زندگی کردیم            تا به امـروز بنـدگی کـردیم

از سفـر تحـفـه پُر بها آورد            مُهـر و تسبـیح کـربلا آورد

آمـد و یک سبـد بهـار آورد            عـشق را او سرِ قرار آورد

از لب یار و زلف و ابرو گفت            صد وده بار نعره زد، هو گفت

آمد و نقـشه‌هـا خراب شدند            آمد و سرکـه‌ها شراب شدند

شعـله بود و تبـش نـمی‌افتاد            یا عـلی از لـبـش نـمی‌افـتاد

تو که از نسل کـریـمانی و آقا هستی            حـسنی گـشتـه تـرین سیـد دنـیا هستی

آن ضریحی که ندارد به شما بخشیده            تو حرم دار حسن، زاده زهرا هستی

آمـدم کـاسـۀ خـالـی مـرا پُـر بـکـنـی            تو که در جود، چنان وسعت دریا هستی

تو که در نزد امامان همه سلمان بودی            می‌شود گفت خودت صاحب «منّا» هستی

ذوب در بحر پُر از نور ولایت بودی            مظهر بندگی و خوبی و تقـوا هستی

زائر کوی تو زوّار حسین بن علی است            بی سبب نیست اگر قبلۀ دل‌ها هستی

تـو مـراد دل ما را بـده آقـای کـریـم            تو که از نسل کـریمـانی و آقا هستی

کریم هستی و حاجات دل روا کردی            طبـیب هـستی و درد مرا دوا کردی

میان چشم شما معجزه فـراوان است            مس وجود مرا سر به سر طلا کردی

تویی که واسطۀ فیض چار معصومی            رسیدی و دل ما را پُر از خدا کردی

روایت از کرم بی شمار تو کم نیست            چه روزها که تفقّد به این گدا کردی

چه خوب شد که شما قبله گاه تهرانی            به ری رسیدی و یک کربلا بنا کردی

سـلام سیّـدنـا شـاه واجب الـتـعـظـیـم

درود حق به تو ای صاحب مقام عظیم

امـام زادۀ عـشـقی مـقـام تـو والاست            به روی گنبد دوّار؛ پرچمت بالاست

حسن ترینی و حُسن حسین را داری            درون سینۀ تو شوق حیدر و زهراست

مدینه با قدمت غرق نور رحمت شد            چقدر با تو زمین مثل جنّت الاعلاست

دوبـاره زائـر دلـخــســتـه آمــده آقــا            حضور قطره در این موج عاشقی زیباست

هر آنکه پیش شما ماند کـربلایی شد            مسیر صحن تو از صحن سیدالشهداست

هـزار شـکـر مسلمان نـسـل سلمانـیم

میان صحـن شما یا حـسین میخـوانیم

شـکـوه روح خـدا در مـدار تـن آمـد            نـسیـم عـشـق به پـابـوسـی چـمن آمد

بـرای دیـدن سـرسبـزی هـوای شـما            عـقـیق سرخ سفر کرد و از یمن آمد

خوشی حرام، که تو جدّ بی حرم داری            دوباره کنج حرم حرفی از حسن آمد

به سمت مرقدتان زائری که می بینی            بـرای نـاب شـدن بـا خــدا شـدن آمـد

همینکه چشم ترم با ضریحتان خو کرد            کـلام حضرت هـادی به یاد من آمد:

"کـسی که تا حـرم قـدسـی شما رفته

به شهر ری که نه انگار کربلا رفته"

کـبـوتـرانه رسـیـدم به آسـتـان حــرم            همیـشـه روی سرم سایـۀ امان حـرم

شکسته دل که بیایی همیشه جا داری            میان صحنِ پُـر از خـیـر آستان حرم

خدا کند که به حقّ دعـای خیر رضا            به دست ما برسد برکت عـیـان حرم

دوباره از حرم شهر ری به مشهد رفت            کسی که رفت به دنبال کاروان حرم

ثواب طوف حریم تو هدیه ای از ماست            به آسـتـان رفـیـع "مـدافـعـان حــرم"

هـمـیـشه و همه جا نـوکـر ابالفضلیم

فـدایـی حـرم خـواهـر ابـالـفــضـلـیـم

آمـده عـشـق را کـنـد اثـبـات            مـردی از خـانــوادۀ سـادات

حـسنـی زاده ای جلیل الـقدر            ساقـیِ بـاده ای جـلیـل الـقـدر

شام یـلدایِ غـصه طی گشته            روشنی بخش شهر ری گشته

عـابـر کـوچـه هـای دلـداری            مـرشد دسـتـه هـای عـیـاری

آمـد و با خـودش صفـا آورد            عـطر شهـرِ مدیـنـه را آورد

نـکـتـه آمـوز مـنــبــر مــولا            روضه خوان مصائب زهرا

آمد و کوچه خیسِ باران شد            مرقـدش کـربلای ایـران شد

یـادمان داد و زنـدگی کردیم            تا به امـروز بـنـدگی کـردیم

از سفـر تحـفـه پُـر بها آورد            مُهـر و تسبـیح کـربـلا آورد

آمـد و یک سبـد بـهـار آورد            عـشق را او سرِ قـرار آورد

از لب یار و زلف و ابرو گفت            صدوده بار نعره زد، هو گفت

شعـله بود و تـبـش نمی افتاد            یا عـلـی از لبـش نمی افـتـاد

ای اهل نظر کعبۀ اهل نظر این جاست           زیرا حرم زادۀ خـیـرالبـشر این جاست

خـورشـیـد ولایـت گـهـر بـحـر هـدایـت           طوبای بهشت علوی را ثمر این جاست

آیـیـد به شـهـر ری و خـوانـیـد خـدا را           زیرا که به حاجات همه خلق در این جاست

این جا حرم عبدالعظیم است عظیم است           بحر عظمت را به حقیقت گهر این جاست

این تـربت فـرزند کـریم دو جهان است           ارباب کرم را به سر خاک سر این جاست

با چشم دل خویش در این بـقعه ببـیـنـید           کافواج ملک تا به فلک جلوه گراین جاست

از ری هـمـه بر دیـدۀ دل نـور بگـیـرید           زیرا که سپهر نبوی را قمر این جاست

آید به مـشـام همه بـوی حـسن از خاک           هان پا به ادب نِه که حَسن را پسر این جاست

زوّار حـریـمـش هـمـه زوّار حـسـیـنـنـد           بر اهل ولا کرب و بلای دگر این جاست